มือของผู้ให้ อยู่สูงกว่ามือของผู้รับ
ชื่อของผู้ให้ น่าจดจำกว่าชื่อของผู้ขอ
เกียรติของผู้ให้ กรุ่นหอมอยู่เหนือกาลสมัย
ยิ่งกว่าเกียรติศักดิ์ของนักรบและปวงวีรบุรุษ
การให้ แค่เพียงคิดจะทำใจก็ยังเป็นสุข
ครั้นได้ให้แล้ว จิตใจก็แช่มชื่นเบิกบาน
เมื่อวันเวลาผ่านไป หวนกลับไปรำลึกถึงดวงหน้าอันเปี่ยมสุขของผู้รับ
ความปีติสุขก็ย้อนกลับมาทำให้หัวใจอิ่มเอม
การให้ จึงเป็นความสุขแท้ทั้งเวลาก่อนให้
ขณะที่ให้ และหลังจากได้ให้ไปแล้ว
การเสียสละ แบ่งปัน เป็นทั้งความ สมาน
คือ ความสามัคคีปรองดองระหว่างกันและกัน และเป็นกุศโลบายในการสร้างความ เสมอ
คือ ให้คนทุกคนมองเห็นหัวอกของคนอื่น
เมื่อมนุษย์รู้จักแบ่งปันแก่กันและกัน
อันมีพื้นฐานมาจากการมีอัชฌาศัย (อัธยาศัย) กว้างขวางเอื้ออารีเช่นนี้ ศานติ (สันติ) ภาพท่ามกลางความแตกต่างก็จะเกิดมีได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
หากปราศจากรากฐานอันมั่นคงแข็งแกร่ง
ไหนเลยรูปรอยแห่งมหาวิหารอันโอฬาร จะก่อกำเนิดเป็นรูปธรรมขึ้นมาได้
บุคคลผู้ยิ่งใหญ่หากสิ้นไร้ซึ่งผู้เสียสละ ที่อุทิศตนยืนหลบฉากอยู่เบื้องหลัง คอยส่งกำลังใจ เสนอความคิด
อุทิศตนเป็นดังอิฐก้อนแรกให้ย่างเหยียบ
ไหนเลยจะเผยอตนขึ้นสู่หอคอยแห่งเกียรติยศได้อย่างทระนง
คนที่ไม่เคยเป็นผู้ให้ ย่อมยากที่จะได้รับ
“การให้” มองอย่างธรรมดาดูเหมือนว่า..เป็นการสูญเสีย
แต่แท้ที่จริงแล้ว ผู้ให้ คือ ผู้ที่ได้รับต่างหาก
คนที่เป็นผู้ให้จึงมีเกียรติคุณเกริกกรรจายชั่วฟ้าดินสลาย
ทั้งนี้นั่นเป็นเพราะ โลกคารวะผู้ให้ แต่บอดใบ้ต่อผู้กอบโกยและโกงกิน
ธรรมะรับอรุณ ท่าน ว. วชิรเมธี
